Σημερινό ραντεβού όπου εργαζόμαστε πάνω στην αλλαγή διατροφικής συμπεριφορές. Σε όλες οι προηγούμενες καταγραφές, υπήρχαν επεισόδια υπερφαγίας, τα οποία βελτιώνονταν σταθερά μεν, ήταν σχεδόν καθημερινά δε. Στις σημερινές καταγραφές τίποτα! Κανένα!
Αφού είδαμε σχολαστικά τις καταγραφές και συζητήσαμε σε τι οφείλεται αυτή η μετάλλαξη, τελικά η απάντηση είχε δοθεί ήδη από την ίδια μέσα στα σχόλια της. «Αυτή την εβδομάδα συγκρατήθηκα στην αυτοσυγκράτηση!» Πόσο εύστοχο!
Νομίζουμε ότι τα υπερφαγικά οφείλονται όλα σε συναισθηματικούς λόγους ή σε αδυναμία χαρακτήρα. Κι όμως, τα περισσότερα είναι λόγω πείνας ή λόγω καταπίεσης.
Δεν μου επιτρέπω να φάω κάτι που επιθυμώ, και καταλήγω μετά να τρώω πολλά και διαφορετικά για να αντικαταστήσω εκείνη την επιθυμία μου, που όμως δεν θα έρθει γιατί ζητούσα άλλη γεύση. Δεν μου επιτρέπω να φάω κάτι γιατί έφαγα πολύ, γιατί παχαίνει, γιατί ξέφυγα και θέλω να το ισορροπήσω, γιατί το βραδινό παχαίνει και άλλοι τόσοι λόγοι. Όμως η πείνα είναι εκεί, δεν φεύγει, αλλά μεταφέρεται. Το φαγητό, όσο κι αν το ξεχνάμε, είναι βασική ανάγκη, η πηγή ενέργειάς μας- και το σώμα έχει ένα σωρό μηχανισμούς να ζητάει o,τι του λείπει. Όσο αγνοούμε αυτά τα σημάδια και παραμελούμε την πείνα μας, την ώρα που χαλαρώνουμε ή την ώρα που ξεκινάμε να τρώμε κάτι νόστιμο, γινόμαστε ασυγκράτητοι. Και μετά πάλι στέρηση για να το ισοσταθμίσουμε και μπαίνουμε πιο βαθιά στον φαύλο κύκλο.
Η διέξοδος τελικά κρύβεται μέσα σε μια απλή φράση: «συγκρατήθηκα στην αυτοσυγκράτηση».
