Χριστούγεννα: Σκέψεις προς τους οικοδεσπότες
Η κορύφωση του εορτασμού των Χριστουγέννων, είναι το γιορτινό τραπέζι. Γύρω αυτό μαζεύονται άνθρωποι της οικογένειας ή φίλοι μας αγαπημένοι.
Στις συζητήσεις με τους πελάτες μου αυτές τις μέρες, τα θέματα έχουν ως εξής. Οι μεν οικοδεσπότες οργανώνονται για το τραπέζι που θα ετοιμάσουν, ώστε να ευχαριστήσουν τους καλεσμένους τους. Η δε ανησυχία των καλεσμένων, είναι πως τα καταφέρουν αυτή τη φορά να μην υπερβάλλουν στο φαγητό όπως τις προηγούμενες φορές.
Με αφορμή αυτά, θυμήθηκα την δική μου εμπειρία από το περσινό τραπέζι Χριστουγέννων. Ήμασταν στον αδερφό μου η ευρύτερη οικογένεια, ένα σύνολο 13 ατόμων. Τόσο ο αδερφός μου, όσο και η νύφη μου, μαγειρεύουν υπέροχα. Επίσης, το φαγητό και το μοίρασμα του, είναι βασικό στοιχείο της κουλτούρας της οικογενείας μου. Όλες αυτές οι ιστορίες που για 10 άτομα, ετοιμάζουμε φαγητό για 30, ισχύουν κανονικά και σε εμάς.
Έτσι, το τραπέζι είχε 2 σαλάτες λαχανικών, 4 είδη αλοιφές, 4-5 είδη τυριών, παστουρμά, παστουρμαδοπιτάκια και λαχανοντολμάδες, όλα αυτά για αρχή, για τον μεζέ.
Στα κυρίως είχε κοτόπουλο, κότσι,τηγανιά 3 λουκάνικων, χοιρινό λαδορίγανη και συνοδευτικό πατάτες φούρνου. Επίσης ψωμί, ποτά και 3-4 είδη γλυκών για το τέλος, κάποια που ετοίμασαν και κάποια που τους έφεραν.
Φυσικά όλα ήταν υ π έ ρ ο χ α! Στολισμένα στο τραπέζι στα καλά σερβίτσια, με το απαραίτητο Χριστουγεννιάτικο ντεκόρ, να αχνίζουν και μοσχοβολάνε.
Κάπου στη μέση του γεύματος, παρότι όλα ήταν νοστιμότατα, συνειδητοποίησα ότι είναι ένα τραπέζι που δεν μου προσφέρει απόλαυση. Ο λόγος ήταν η πολύ μεγάλη ποικιλία. Είμαι άνθρωπος της ποικιλίας -και πολύ μάλιστα- αλλά σε μερίδες μεζέ. Τώρα που ήταν σε μεγάλες ποσότητες, μου έφερε το αντίθετο αποτέλεσμα.
Ήθελα να φάω απ’ όλα, όπως και έκανα. Ως λάτρης του τυριού, από τα αρχικά, δεν επέλεξα να φάω φέτα που τρώω συχνά, αλλά μανούρι και ροκφόρ. Το ίδιο και με τις αλοιφές, δεν τρώω συχνά, αλλά έφαγα μια κουταλίτσα γιατί ήταν εκεί και είχα καιρό να φάω. Παστουρμά τον τίμησα λίγο παραπάνω, το ίδιο και το παστουρμαδοπιτάκι μιας και του έχω αδυναμία. Τον λαχανοντολμά τον άφησα για την δεύτερη δόση, του κυρίως μενού.
Από τα υπόλοιπα πήρα λίγο από όλα, γιατί ήθελα να τα δοκιμάσω όλα! Πόσο μικρό κομμάτι όμως να πάρεις κότσι ή κοτόπουλο; Το λιγότερο είναι 3-5 μπουκιές. Συν μία κουταλιά λουκάνικα, μία χοιρινό, έναν λαχαντοντολμά, σαλάτα, πατάτες.. ούφ! Ήδη είμαι στο δεύτερο πιάτο. Και ξέρω ότι έχω χορτάσει απ’ το πρώτο, το νιώθω. Αλλά βγήκε πολύ νόστιμη και μαλακή η άτιμη η τηγανιά, οπότε αν και αποφάσισα να σταματήσω, έβαλα και μια δεύτερη κουταλιά στο πιάτο μου. Και κάπου εδώ ξεκινάει το βάρος και η δυσφορία.
Με το νου μου, έφαγα προσεκτικά. Επέλεξα τι θέλω να φάω και τι όχι, παίρνοντας τη λιγότερη δυνατή μερίδα, παρόλα αυτά έφαγα σχεδόν 2 πιάτα. Φυσικά και μπορούσα να φάω ένα, ξέρω όλα τα τρικς και τους μηχανισμούς για το καταφέρω, αλλά αποφάσισα πολύ συνειδητά να φάω από όλα. Γιατί μου αρέσουν, και γιατί δεν τρέχει τίποτα για μία μέρα να φάω διπλή μερίδα. Δεν παρασύρθηκα από κάτι.
Παρόλα αυτά, θα μου άρεσε πολύ περισσότερο να υπάρχει ένα, το πολύ δύο κυρίως φαγητά και οι μισοί μεζέδες, ώστε να μπορέσω να τα απολαύσω περισσότερο. Να πάρω μια καλύτερη μερίδα από το καθένα και να ευχαριστηθώ τη γεύση της σε κάθε μπουκιά. Ώστε να νιώσω κάποια στιγμή ότι καλύφθηκα από το συγκεκριμένο φαγητό και να σταματήσω, όντας όμως πλήρης από τη συγκεκριμένη γεύση. Να ολοκληρώσω το γεύμα μου με ευχαρίστηση και ικανοποίηση, παρά με δυσφορία λόγω ποσότητας.
Η λαχτάρα μας να ικανοποιήσουμε τους αγαπημένους μας, μας οδηγεί σε υπερβολές. Δεν χρειάζεται η συνταγή να είναι ακριβή ή εξεζητημένη, ούτε η ποσότητα τεράστια για να περάσουμε καλά. Ένα τραπέζι που έχει ετοιμαστεί με φροντίδα και αγάπη, είναι αρκετό για να μας ενώσει.
ΥΓ1: Το παρόν άρθρο δεν έχει καμία σχέση, με ποσότητες όσον αφορά τις θερμίδες ή το αδυνάτισμα, παρά μόνον την συνολική απόλαυση της εμπειρίας του φαγητού.
ΥΓ2: Αδερφέ, σε όλες τις φαγητο-μαζώξεις μας περνάω υπέροχα και τρώω υπέροχα. Το τραπέζι σου ήταν η αφορμή να γράψω τις σκέψεις μου επί του θέματος.
